Manuel Antonio

Donderdag was het dan zo ver. We vertrokken alweer naar de laatste bestemming van mijn vakantie: Manuel Antonio.

We hadden vanuit Monteverde een aardige reisdag voor de boeg. Google Maps gaf 3,5 uur aan, maar in de reisbeschrijving stond dat we rekening moesten houden met vijf uur. Ondanks de verwachte reistijd hadden we niet echt haast. We hebben eerst lekker ontbeten en daarna rustig onze koffers ingepakt. We zijn nog even langs de supermarkt en de bakker gegaan die tegenover het hotel lagen voor wat laatste boodschapjes en uiteindelijk zijn we rond kwart voor 12 vertrokken uit Monteverde. Aan mij weer de eer om te rijden, super leuk!

Het eerste stuk ging soepeltjes. We hadden wel wat vertraging door wegwerkzaamheden en drukte, maar verder mochten we niet klagen. Na ruim 2,5 uur rijden waren we bij het plaatsje Tarcoles waar we gestopt zijn bij de krokodillenbrug. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik er niet de hoogste verwachtingen van had. In mijn hoofd was het een smerige bruine rivier in een smoezelig landschap, waar je als je geluk had één krokodil in het water kon zien liggen. Niets was minder waar. Het was een prachtige rivier met veel groen eromheen. En de krokodillen? Niet één, maar 14!! Wat een beesten zijn het zeg, niet normaal. Voordat we op vakantie gingen stuurde een vriendin van ons nog een artikel door van een Costa Ricaanse voetballer die van een brug in de Cañes rivier was gesprongen en vervolgens was vermorzeld door een krokodil… Niet echt mijn idee van een leuk einde, dus we bleven lekker veilig bovenop de brug staan. We hebben hier een klein uurtje de tijd genomen en genoten van de omgeving en de krokodillen. Daarna heeft René het stuur overgenomen voor het laatste stuk van ruim 1,5 uur. Tegen vijf uur waren we in het hotel waar we drie nachten verblijven.

We werden vriendelijk welkom geheten en nadat we ingecheckt waren en de koffers op de kamer hadden gezet, hebben we eerst kaartjes besteld voor het nationaal park voor zaterdag. Het is een vrij klein park, dus er is beperkt plek. Toen dat geregeld was hebben we een duik genomen in het zwembad, dat letterlijk op 10 stappen van onze kamer ligt. Heerlijk om even te bewegen en te dobberen na een lange middag in de auto. ‘s Avonds hebben we lekker in het hotel gegeten.

Vrijdag hadden we een dagje rustig aan. Na het ontbijt zijn we richting het strand gegaan. We hebben daar lekker gerelaxt en gezwommen. Ik ben ook het strand nog even een stuk op en neer gelopen. Nu weet ik van mezelf dat ik niet een volledige dag op het strand in de zon moet liggen, want dan kom ik er als een krokant gebakken stukje spek vandaan, dus ben ik na drie uurtjes terug gegaan naar het hotel. Hier heerlijk in de schaduw gezeten, in het zwembad gezwommen en een tijdschrift gelezen. Aan het eind van de middag kwamen Ilona en René ook weer terug van het strand. We zijn later nog weer even teruggelopen naar het strand voor de zonsondergang, maar helaas was het behoorlijk bewolkt. Wel zagen we op weg ernaartoe een stel kapucijnaapjes over elektriciteitskabels lopen en in bomen slingeren. Zo leuk!!! In de struiken liepen ook nog twee hertjes. Daarna hebben we de auto gepakt en hebben we bij een Marokkaans restaurant iets verderop gegeten. Wat was het weer ontzettend lekker!

Terug in het hotel nog heel even iets op Netflix gekeken en een beetje op tijd slapen, want zaterdag stond om negen uur Nationaal Park Manuel Antonio op de planning. Dit park is zoals gezegd vrij klein, maar wordt omschreven als een dierentuin. Er zouden veel dieren te zien zijn, waaronder apen en luiaards. Ik kon niet wachten!

Toen we wakker werden kwam de regen met badkuipen tegelijk naar beneden en volgens de locals zou het die dag niet beter worden. We baalden flink, maar wat kun je er aan doen. Tijdens het ontbijt overwogen we om niet het park in te gaan die ochtend, omdat je alleen maar weggekropen in je regenjas zou rondlopen. Maar de weergoden waren ons heel goed gezind. Gedurende het ontbijt werd het lichter en iets voor negenen begon zelfs de zon te schijnen! We hebben onze spullen gepakt en zijn naar het park gelopen (5 minuten afstand van het hotel). Doordat het geregend had was de luchtvochtigheid iets van 81 procent. Echt enorm hoog. Het zweet liep gewoon uit je lichaam weg. Gelukkig werd het na een uurtje minder vochtig.

Manuel Antonio is het kleinste park, maar ook gelijk het drukste park. Waar we in andere parken bijna niemand tegenkwamen, liepen we hier zo’n beetje file door het begin van het park. Dat kwam gedeeltelijk ook door de entreetijd die voor een hele groep hetzelfde was. We zijn als eerst naar een waterval gelopen. Onderweg kwamen we allemaal borden tegen dat er slangen zitten, maar we hebben deze (gelukkig) niet gezien. Toen we terugliepen van de waterval zat er vrij dichtbij een toekan in de boom. Heel tof om te zien. Na wat foto’s en filmpjes zijn we doorgelopen om de grote groep mensen een beetje te vermijden. Via het luiaardpad waar we geen luiaard gezien hebben, kwamen we uit op het strand. Hier hebben we op ons gemak wat foto’s genomen en hier bleek een luiaard in de boom te hangen. Het blijft bijzonder om te zien. Voor de foto’s bleef er helaas niks anders over dan een bol pluis in de boom.

We liepen nogmaals verder het strand op, toen ik een paar kapucijnaapjes in een palmboom uit kokosnoten zag eten. We zijn er naartoe gelopen en er bleken hier veel meer aapjes te zitten. Ze waren absoluut niet bang voor mensen en lieten zich niet afremmen in hun geklim en geklauter. Wat ongelooflijk fantastisch om dat van zo dichtbij te mogen meemaken. We hebben hier echt een hele tijd staan kijken.

Kort daarna was ik Ilona en René een beetje kwijt. Na zo’n twintig minuten had ik ze nog niet gezien en ik had het ook wel een klein beetje gehad met de zon en de warmte, dus ik ben op m’n dooie gemak teruggelopen naar het hotel. Daar heb ik heerlijk aan en in het zwembad gelegen de rest van de middag. Ilona en René waren twee uurtjes later ook weer terug.

‘s Avonds zijn we in de auto gestapt om een restaurantje op te zoeken voor het eten. We hadden het plan om Indiaas te eten, alleen de twee restaurants die we online gezien hadden voelden niet helemaal oké. We zijn uiteindelijk geëindigd bij The Wagon waar je heerlijke pizza’s uit de steenoven kon eten. Weer een enorm geslaagde dag!

Vanmorgen werden we rond vijf uur gewekt door heel veel kabaal. Ik dacht in eerste instantie even dat het honden waren, maar al gauw realiseerde ik me dat de brulapen van zich lieten horen. Bijzonder om dat nog een keertje mee te maken de dag voordat ik weer naar huis ga.

Vandaag rijden we terug naar San José waar we vóór vier uur de auto weer in moeten leveren bij het hotel. De laatste dag van de vakantie is nu echt aangebroken…