West Bali

Gisteren was de eerste dag van onze 3-daagse excursie naar west en noord Bali. Om negen uur werden we na een heerlijk ontbijtje weer opgehaald door Kadek. De planning voor deze dag was om naar het westen te gaan en daar te overnachten.

Het was weer een behoorlijke afstand, maar de rit was absoluut schitterend! De eerste fotostop was langs de weg om de sawa’s te fotograferen. Nu denk je misschien een rijstveld is een rijstveld, maar dat is dus absoluut niet waar. Elke sawa heeft zijn eigen charme en ziet er net weer wat anders uit dan de anderen. Hierna volgde een andere korte stop. We reden inmiddels parallel aan de zee. We gingen de auto uit en liepen een stukje richting de zee, naar Soka Beach. Het was niet echt een strand, meer hele grote keien, maar ook hier was het weer mooi. Kadek liep een stukje over de rotsen want hij wilde ons nog wat laten zien. Ik stond foto’s te maken op het moment dat hij het voorstelde, maar volgens mama was het een ‘bad kip’ (slechte kip dus…) Ehh… okee… we waren erg benieuwd wat dat zou zijn, dus liepen we maar achter hem aan. Wat bleek, hij zei Bat Cave (vleermuisgrot). Het scheelt misschien niet veel als je het (gebrekkige) Engels van Kadek hoort, maar in werkelijkheid zit er nogal een verschil in. We zijn er niet al te dicht bij in de buurt gekomen. Ten eerste omdat we het niet zo op vleermuizen hebben, ten tweede omdat het er zo ontiegelijk stonk dat ik er werkelijk van begon te kokhalzen.

Het volgende strand dat we kort hebben aangedaan was Medewi Beach. Ook dit is weinig strand, maar wel een hele goede locatie als je van surfen houdt. Daarna zijn we doorgereden naar de Pura Rambut Siwi. Dit is een hindoeïstische tempel, gelegen op een heuvel aan de Indische Oceaan. Eerst weer even een trapje op (nee, voor rolstoelen is het niet echt een geschikt eiland) en vervolgens maakten Marleen en ik met een gids een rondje over het tempelcomplex. We waren de eerste toeristen van de dag!! Altijd leuk :) We hadden ook niet het idee dat er nog veel zouden volgen. Dit maakte het bezoek wel bijzonder, omdat je weet dat er niet veel toeristen naar toe gaan en het dus best een uniek bezoek is. Hans en Kadek bleven lekker in de schaduw luieren waarbij ze uitgebreid hebben gefilosofeerd over de zin van het leven. Nee hoor, ze hebben voornamelijk van het uitzicht genoten.

Na dit bezoek was het tijd voor de lunch. Om jullie een beeld te geven van wat wij hier zoal naar binnen schuiven, zal ik de maaltijd even kort toelichten. Hans en Kadek hadden witte rijst met Cap Cay (de Balinese tjap tjoy). Marleen had een bord met Chinese roerbaknoodles en ik had een bord ‘gewone’ nasi, maar wel erg lekker. Dit alles inclusief vier flesjes drinken kwam op een monsterlijk totaalbedrag van 74.000 Rupiah ook wel €6,00. Nee de komma staat niet verkeerd! Dat dachten wij eerst ook, maar Kadek legde ons uit dat de prijzen in het westen een stuk lager liggen, omdat er bijna geen toeristen zijn. Hierdoor heb je te maken met lokale prijzen. Voor €1,50 per persoon hebben we heerlijk gegeten. Wat een giller!

Na de lunch zijn we doorgereden naar de vissershaven Pengambengan. Toen we hier aankwamen waren we allemaal een beetje gedesillusioneerd. We hadden verhalen gehoord over hele mooie kleurrijke bootjes die elke ochtend van Java kwamen, maar alles wat wij zagen was een stel verlepte bootjes op het droge… Beetje jammer. Hup weer in de auto naar de volgende stop. Wat bleek… De echte haven lag er bijna naast. Hier moet je bij de ingang van de haven je naam in een boek schrijven en een donatie achterlaten. We zijn er inmiddels wel achter dat ze graag overal een donatie voor ontvangen. We reden verder het terrein op en zagen tot ons genoegen de prachtige vissersbootjes liggen. Wat een kleuren bij elkaar! En weer waren we de enige toeristen. Hans liep met zijn filmcamera op statief en ik met mijn fotocamera. De blikken van de kinderen die in de haven rondliepen lieten weinig aan de verbeelding over. Zulk spul zagen ze niet iedere dag. Binnen no-time had Hans een groepje van vier of vijf jochies om hem heen dwarrelen die vol verbazing naar hem keken. Er was nog een klein jongetje aan het vissen met een visdraadje aan een stukje bamboe (heel primitief, maar ze vermaken zich er prima mee) en ving tot zijn verbazing en blijdschap ook nog een heel mooi visje. Erg leuk om te zien!

Na de haven was het tijd om richting het overnachtingsadres in Blimbingsari te gaan. We hadden het adresje van Jan Palm gekregen en hadden eerlijk gezegd geen idee waar we uit zouden komen. Ja… bij een dominee, maar verder… De omgeving van het hotelletje/bed en breakfast zag er allemaal nog een beetje vreemd uit, maar het pand is werkelijk prachtig! Het is een beetje in de vorm van een kerk gebouwd, maar is dit nooit geweest. De dominee heeft het zelf ontworpen en laten bouwen. We werden hier ontvangen door een zeer vriendelijke mevrouw die graag een gesprekje aangaat. Ze liet ons de kamer zien en die was prima. Aan de ene kant hebben we uitzicht op de berg Gunung San Grang en aan de andere kant op de berg Gunung Kelatakan. De vrouw van de dominee vroeg vervolgens of we hier wilden eten en omdat we geen idee hadden waar we het anders vandaan zouden moeten halen, gingen we maar al te graag op dit aanbod in.

We wilden graag nog even douchen na een dag van zweten, zweten en nog eens zweten. Hier kwam een klein obstakel… er kwam een koud pisstraaltje uit dus niet echt iets om te douchen. Nu stond er nog wel een emmertje in de badkuip dus gingen we op de ouderwetse manier te werk. Met een emmertje en een wegwerpwashandje. Ach… voor één nacht heeft het zeker zijn charme, maar we zijn blij dat we in Sanur goed kunnen douchen. Om zeven uur stond het eten op tafel. Er zat nog een Australisch gezin die ook graag gebruik maakten van het diner. Er was echt vanalles! Witte rijst, nasi, 2 soorten noodles, gebakken vis, vers gemaakte kroepoek, kippensoep met groenten, gefrituurde mais koekjes met ei, gekookte eieren en tahoe en tempé (van die tofoe bende, die we maar achterwege hebben gelaten). Na hadden we nog stukken meloen en een kopje thee en koffie. Absoluut niks te klagen dus!

Na beneden een spelletje Skipbo te hebben gedaan, kwam de dominee een praatje maken. Hij bleek inmiddels met pensioen te zijn en vertelde onder andere dat hij een paar keer in Nederland is geweest. In 1977 was hij er ten tijde van de treinkaping bij Beilen. Omdat deze trein door Molukkers was gekaapt, vertelde hij dat er geen Nederlander meer in de trein naast hem durfde te zitten. Best wel zielig, maar Hans en Marleen konden zich er wel wat bij voorstellen. Daarna liet hij ons nog met trots het fotoboek zien van de trouwerij van zijn jongste dochter, compleet in traditionele kleding. Ook erg leuk om daar een keer foto’s van te zien. Daarna zijn we terug gegaan naar onze kamer voor een welverdiende nachtrust.