Het begin van de nationale parken

Maandagavond waren we pas tegen kwart voor negen op de camping waar we twee nachten zouden slapen. De andere bus had een latere ferry dan wij, dus moesten wij bij aankomst de gezamenlijke ruimte inrichten en 16 tenten opzetten. Tegen kwart over tien was de rest van de groep er ook en waren wij net vijf minuten klaar met onze taken. Met een aantal uit onze bus en John en Bryson hebben we tot half 1 gekletst en wat gedronken. Er waren geluiden dat één iemand uit de groep koorts had en moest hoesten. De volgende morgen hebben ze hem een coronatest laten doen en deze bleek positief te zijn. Hij is daarop gelijk uit de groep gehaald en naar een hotel in het dorp gebracht waar hij vijf dagen in isolatie moet. Op dit moment lijkt het erop dat voor hem de reis ten einde is.

Door dit voorval moesten we in de bus allemaal een aantal dagen mondkapjes op. Hij zat (gelukkig voor ons) in de andere bus, dus wij zaten wat minder in de gevarenzone. We hopen dat het bij dit ene geval blijft. Het zou onwijs zonde zijn als je de reis voortijdig moet verlaten om deze reden.

Het ‘gedoe’ van de ochtend maakte dat wij tegen de middag naar Olympic National Park zijn vertrokken ipv eerder op de ochtend. Aangekomen bij het visitor center hebben we eerst geluncht. Wat een uitdragerij is het toch als wij ergens komen. 24 mensen, twee tafels, vijf grote koelboxen, vijf andere bakken met eten… laten we zeggen dat we niet onopgemerkt blijven[e-1f602]

Tijdens de lunch zagen we al twee herten lopen. Super leuk! Na de lunch ging het gebeuren… de eerste wandeling met flink wat hoogtemeters. Dit was het deel van de trip waar ik me toch wel wat zenuwachtig over maakte. De afgelopen maanden heb ik hiernaartoe gewerkt met Esther, maar was het genoeg? Het eerste stuk ging heel goed en dat gaf goede moed. Op een geven moment werd het flink stijl en werd mijn conditie behoorlijk op de proef gesteld. In mijn hoofd hoorde ik Esther zeggen: je kunt dit! Op je eigen tempo en even pauzeren als het nodig is.[e-1f604]Ook waren mijn reisgenoten super supportive, wat ook enorm heeft geholpen.

Het heeft wat energie gekost, maar ik heb de top gehaald en was niet eens de laatste die aankwam!! Een overwinning op mezelf en een boost voor het vertrouwen in de wandelingen voor de rest van de reis.

Het uitzicht boven was werkelijk fantastisch en we hebben hier even heerlijk rustig gezeten. De bergen aan de ene kant, de oceaan aan de andere, leuke mensen om je heen, wat heb je dan nog meer nodig… niet veel zou ik zeggen. We zijn op ons gemak weer terug gewandeld naar de bus. Bij aankomst op de camping hebben we met elkaar een drankje gedaan en is een groep gaan koken. Na het eten was het tijd voor een kampvuur en gingen we op redelijk op tijd naar bed, want de wekker ging weer om vijf uur. Om half 8 hadden we ontbeten en alle tenten afgebroken. We gingen richting Ocean Shores. De eerste stop was bij de Hall or Mosses: een kleine wandeling door het enige regenwoud in Noord-Amerika. Daarna zijn we doorgereden naar het strand en de tree of life. Een boom die bijna geen wortels meer in de grond heeft, maar toch weet te overleven ondanks de lastige omstandigheden.

Na deze korte stop zijn we doorgereden naar ons hotel in Ocean Shores waar we met z’n zevenen zijn gaan eten in de Ierse pub.

De volgende dag vertrokken we weer rond een uur of negen voor een reisdag naar Mount Rainier National Park. Het grootste deel van de dag hebben we in de bus gezeten. Tijdens de lunch heb ik met Ilona een hele korte wandeling in het bos gemaakt om even de benen te strekken.‘S middags zijn we nog naar een waterval gelopen.

Vrijdag gingen we de hele dag naar Mount Rainier National Park om te wandelen. Er waren verschillende opties: 3 kortere wandelingen of de lange route van 9 kilometer. Zo’n beetje de hele groep ging de lange wandeling doen. Ik heb heel lang getwijfeld, omdat er ook 600 hoogtemeters gemaakt moesten worden. Ik twijfelde enorm of ik dat zou halen. Het feit dat we 6 uur de tijd hadden voor de wandeling maakte dat ik het wilde proberen. Mocht het echt een onmogelijke opgave blijken, kon ik altijd nog dezelfde weg terug. Het begin was echt pittig. Het ging gelijk vrij snel stijl de hoogte in. Na drie kwartier waren we bij het eerste uitzichtpunt en had je de mogelijkheid om terug te lopen naar het beginpunt en andere kleine routes te lopen. Omdat we nog heel veel tijd over hadden, beslootik toch door te gaan en de grote wandeling te doen. Het was op bepaalde punten echt wel even pittig en ik heb me zo’n zeven keer afgevraagd waarom ik dit in de vrede perse wilde doen, maar de wandeling was echt fantastisch mooi. We moesten stukjes over de gletsjer lopen en het ene uitzicht was nog mooier dan het andere. Na ongeveer 2 uur waren we boven en konden we van het panoramische uitzicht genieten. Onderweg kwamen we veel eekhoorntjes, chipmunks en marmotten tegen. Ontzettend leuk om dat allemaal te zien.

De weg naar beneden was nog een behoorlijk stuk. Het laatste uur ging puur op karakter, want ik was er inmiddels wel behoorlijk klaar mee. Gelukkig hadden meer mensen daar last van. Met een trots en voldaan gevoel stapte ik ‘s middags weer in de bus. Na een korte stop bij Reflection Lake gingen we weer richting de camping voor een gezellige avond.

Zaterdag stapten we in de bus richting Bend. Eenlange reisdag, maar door de korte stops en de gezelligheid in de bus was deze dag zo voorbij. Er wordt behoorlijk geknaagd in onze bus en we hebben hem gekscherend omgedoopt tot eaters anonymous[e-1f602]. Elke keer als John in de achteruitkijkspiegel kijkt, ziet hij zakken chips of koekjes door de bus gaan. Na een bezoekje aan Walmart lag er 2 kg chips in de bus… oepsie??

Zondag stond er weer een wandeldag op de planning in Crater Lake. Er waren twee opties, een langere en een kortere route. Ik had besloten om de kortere route te lopen, omdat ik de hike van twee dagen eerder toch nog wel een beetje in de benen had. Met 3 groepsgenoten hebben we lekker een stukje gewandeld en daarna in het zonnetje gezeten. De rest van de groep deed de langere wandeling. Op een gegeven moment ontstond er wat consternatie, want een iemand uit onze groep had een scherpe steen op z’n kuit gekregen en had daardoor een behoorlijke wond. We moesten uiteindelijk met hem naar de urgent care waar John mij gevraagd had om erbij te blijven om te vertalen waar nodig. De rest van de groep werd opgehaald door Bryson en teruggebracht naar de camping. Om half 8 waren we met z’n drieën weer terug op de camping en hebben we er met z’n allen nog een hele gezellige avond van gemaakt.

Maandag hadden we een dag ter vrije besteding. Om 9.00 uur gingen we ontbijten, maar iedereen was al veel eerder wakker. Om 10 uur gingen we op pad, want we gingen lekker twee uurtjes dobberen op de Deschutes rivier. ‘s Middags stond ik met een aantal anderen met bijlen te gooien in een bar in Bend. Echt super tof!![e-1f603][e-1f603]

Het avondeten was een groot fiasco. Onze groep moest koken, maar de boodschappen lagen al een aantal dagen in de koelbox. De kip vertrouwden we niet meer, dus was Bryson in de bus gesprongen voor nieuwe kip. Toen hij terugkwam trokken we de zakken groenten open en ook die waren vergaan. We wilden niet dat Bryson voor een tweede keer naar de supermarkt moest, dus ons wokgerecht met teriyaki saus werd een studentenmaal van gekookte rijst met kip. Na het eten zijn we nog naar een uitkijkpunt gereden voor de zonsondergang.

Vandaag hebben we de hele dag in de auto gezeten. We moesten ruim 400 kilometer afleggen van Bend naar Boise. Vanavond zijn we in Boise uit eten geweest, waar we super lekkere burgers hebben gegeten. We slapen vannacht in een hotel, voordat we morgen doorrijden naar Grand Teton National Park.

Op naar de laatste 10 dagen!