Java

Na een rustige en ontspannen zondag was het maandag wel heel erg vroeg dag. Om 5 uur zouden we opgehaald worden voor onze excursie naar Java, dus ik had voor de zekerheid maar drie wekkers gezet (om 4.00, 4.15 en 4.30) en daarnaast hadden we het hotel om een wake up call gevraagd. Het zou ons niet gebeuren dat we ons zouden verslapen! Om half vijf stonden we alledrie naast ons bed. Marleen had geloof ik het meeste moeite met dit vroege opstaan. Omdat het ontbijtbuffet om half vijf nog niet open is (ik weet het... wij vonden het ook erg flauw...) hadden we zondag al drie ontbijtboxen besteld die keurig om tien voor vijf klaar stonden bij de receptie. Wie ook om tien voor vijf bij de receptie stonden waren de hostess en chauffeur die ons naar het vliegveld zouden brengen.

Om goed half zes waren we op de luchthaven waar we door de security checks moesten (die erg weinig voorstellen daar) en waar we vervolgens ook in moesten checken. Na nog even bij de gate gewacht te hebben, vertrokken we om 6.50 (keurig op tijd) richting Yogjakarta op Java. Marleen had bij het instappen een Engelstalige krant meegepakt om door te bladeren tijdens de vlucht. Wat er op de voorpagina stond? Een foto van het vliegtuig dat in San Francisco neergestort was bij de landing... Nou heb ik geen moeite met dat soort foto's als ik in een vliegtuig zit, maar voor velen is het natuurlijk niet het soort foto dat je graag op zo'n moment voorbij ziet komen.

Om tien over 7 (op Java is het een uur eerder dan op Bali) kwamen we na een voorspoedige vlucht en een veilige landing aan in Yogjakarta. Zijn er op Bali weinig veiligheidscontroles, bij aankomst op Java is helemaal NIKS gecontroleerd. Ach vertrouwen in de mensheid zullen we het maar op houden denk ik?! In de aankomsthal stond onze gids al op ons te wachten met nog een andere jongen (het is mij nu nog steeds niet duidelijk waar die jongen voor was) om met ons richting het busje te gaan. Daar kun je hier absoluut niks over zeggen. Het geregelde vervoer was allemaal super! Onze gids (Darwin) sprak goed Nederlands en begon gelijk vol enthousiasme te vertellen.

De eerste stop was de Prambanan (het grootste Hindoeïstische tempelcomplex van Indonesië). Wat fantastisch mooi is dit!! Het tempelcomplex heeft veel schade opgelopen na de aardbeving in 2006 en ze zijn nog druk met het herstellen van de 224 kleine heiligdommen die om de grote tempels heen staan. Ze hebben er twee gerestaureerd en hoeven er dus nog maar 222 te herstellen. Eitje toch?! Er staan drie grote tempels, waarvan de middelste tempel het grootst is. De grootste is gewijd de hindoeïstische god Shiva. De andere twee aan Brahma en Vishnoe. Door de aardbeving is het complex van Shiva instabiel geworden, waardoor je er met maximaal 15 personen tegelijk naar binnen mag. Daarnaast moet iedereen een heel charmante groene bouwhelm op. Die bouwhelm bleek harder nodig dan verwacht. Bij het eerste 'poortje' stootte ik mijn hoofd al, maar gelukkig ving de helm de klap op. Aan de andere kant van de tempel stootte Hans zijn hoofd zo hard dat de helm zowaar van zijn hoofd viel na in aanraking gekomen te zijn met stukken oude steen. Wat kunnen we zeggen... Lang leve de bouwhelm! We waren van kwart voor 8 tot kwart over 9 bij de Prambanan en het was toen al vies warm. Een stuk warmer dan op Bali, maar door het adembenemende bouwwerk en de prachtige bouwstijl was de warmte een heel stuk draaglijker.

De volgende stop was een kleine batikfabriek. Hier werd door een hele vriendelijke, Nederlands sprekende meneer uitgelegd hoe het Batikproces in elkaar zit. Wat een werk is dat zeg! Ik mocht zelf ook een stukje uitproberen door met een houten pen met een kannetje was eraan een figuurtje op een lapje stof te tekenen. Nou kan ik al niet tekenen... laat staan dat ik hier goed in was... Ik heb het dus ook maar snel voor gezien gehouden. Ze hadden een school waar studenten het batikken leerden en de werken verkochten ze daar ook. Verder hadden ze een gallerie van een 'meester'. Hier hingen onder andere enorm grote kunstwerken waar de kunstenaar vijf maanden aan gewerkt heeft. Ik heb een kleiner, maar ook heel mooi, werk gekocht hier. Heel leuk om te zien hoe dit proces in zijn werk gaat en hoe bewerkelijk het is!

Hierna gingen we onderweg naar het paleis van de Sultan van Yogjakarta. In het paleis werden we rondgeleid door een oude man van een jaar of 80 met een glazen oog, die (ook weer) goed Nederlands sprak, maar toch op voorhand zijn excuses aanbood voor eventuele fouten. Hij deed het erg leuk en stak veel moeite in de rondleiding. Ook waren er veel verwijzingen naar de Nederlandse invloeden van vroeger zowel in de bouwstijl als in het leven van de sultan die in Leiden heeft gestudeerd. Het paleis zelf viel een beetje tegen vonden wij (de verwachtingen waren anders), maar onze oude, bijzondere gids maakte er toch een heel leuk bezoek van.

Voordat het tijd was om te lunchen stond er nog één stop op het programma en dat was het waterpaleis van de sultan (een soort van zwembad de Steur, maar dan anders). De sultan had 26 vrouwen en iets van 80 kinderen die allemaal wel eens lekker wilden zwemmen. Wat doe je als je centen zat hebt? Je bouwt gewoon je eigen zwembad. En dan niet één groot bad, maar drie losse baden. Één voor hem zelf, één voor zijn vrouwen en een groot bad voor de kinders. Na hier even rondgelopen te hebben was het dan toch echt tijd voor de lunch.

De lunch werd geserveerd in een heel mooi koloniaal gebouw. Hier hadden we een menu dat vantevoren vastgesteld was door het restaurant. We begonnen met een kopje soep. Voordat mama de soep op had stond het hoofdgerecht al op tafel en werd het ook al voor ons opgeschept. Het tempo lag hoog om het maar zo te zeggen... Het hoofdgerecht bestond uit rijst met groenten, rundvlees in sojasaus, vis en kip. Het smaakte allemaal prima. Het dessert bestond uit fruit, maar als je me vraagt wat voor fruit er op het bordje lag... Ja watermeloen en papaya konden we thuisbrengen, maar dat laatste fruit was echt heel bizar. Het leek op een soort van gemuteerde knoflookteen. Marleen heeft er één opengesneden en het stonk echt verschrikkelijk, dus daar hebben we ons maar niet aan gewaagd. Ik ging zelfs bijna over mijn nek van die lucht. Heeeeeeeeel smerig!

Nadat we onze buikjes weer rondgegeten hadden was het tijd voor de Borobudur. We moesten eerst nog 42 kilometer rijden. Nu is zo'n afstand in Nederland zo afgelegd, maar hier doe je er toch al gauw een uur over. Hans en ik hadden nogal last van een after dinner dip en zakten dus in de auto even weg. Marleen bleef maar beleefd met de gids praten. Ach... iemand moet het doen :)

Bij aankomst bij de Borobudur was het tijd voor andere schoenen, want op slippers was volgens de gids niet de makkelijkste manier om de trappen op te lopen. We hadden hier een Engelssprekende gids die over elke boom en plant in het park wat te vertellen had. Via het park liepen we naar het complex toe, waar wat trapjes op ons stonden te wachten. Nu liepen we in fases omhoog waardoor je niet erg in de gaten hebt dat je veel trappen op gaat. Elke tekening en elk beeld had een verhaal dat hij maar al te graag met ons wilde delen. Het is natuurlijk altijd fijn als je een gids hebt die veel verteld, maar bij vlagen was het een overkill aan informatie. Het uitzicht op de bergen vanaf de Borobudur was echt heel mooi. Je vraagt je bij dit soort complexen altijd af hoe ze ze ooit gemaakt hebben... Zo enorm groot, zo enorm gedetailleerd en zo enorm stevig gebouwd terwijl alle stenen los van elkaar liggen en zonder het gebruik van hedendaagse machines. Heel bijzonder! Pas toen we weer naar beneden liepen en het complex van een andere kant konden zien, kwam pas echt het besef van hoe groots en imposant de Borobudur eigenlijk is. Het zijn momenten als deze waarbij je echt even stil wordt.

Na alle indrukken van de Borobudur gingen we weer op weg richting het vliegveld, maar eerst stopten we nog bij een kleine tempel waar een heel oude boom stond met enorme luchtwortels. Yuri van Gelder zou hier wel een oefening aan kunnen doen denk ik!

Tegen zes uur waren we weer op het vliegveld van Yogjakarta, waar we eerst iets te eten gingen halen. We belandden bij de KFC waar we een lekkere kipburger gegeten hebben. Toen we op onze bestelling zaten te wachten kwam de jongen van die ochtend weer langs om ons de boardingpassen te geven. Hij had ons vast ingecheckt voor de terugvlucht naar Denpasar. Echt super goed geregeld. Wat wij wel heel apart vonden is dat hij dit allemaal heeft kunnen regelen zonder onze paspoorten te laten zien. Werkelijk IEDEREEN had onder onze naam in dat vliegtuig kunnen stappen. Toch wel een beetje twijfelachtig als je het mij vraagt... Onze vlucht had iets vertraging. We zouden eigenlijk om half negen vertrekken, maar onze vlucht ging uiteindelijk om 9 uur weg. Iets na 11 uur Bali-tijd waren we weer op Bali en stond er weer een jongen op ons te wachten om ons terug te brengen naar het hotel, waar we uiteindelijk om kwart voor twaalf binnenstapten.

Het was een super vermoeiende, maar goed geregelde en super mooie dag!! GIsteren en vandaag stonden in het teken van bijslapen en complete ontspanning. Morgen staat de volgende excursie op het programma en gaan we weer met Kadek op pad. We zijn benieuwd wat deze dag ons weer brengt!