Anuradhapura

Gistermorgen namen we afscheid van Negombo en reden we in iets meer dan vier uur naar Anuradhapura. Onderweg vertelde Chamali veel over het lokale leven, het onderwijs en de zorg. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de verhalen over de zorg en het onderwijs compleet gemist heb, omdat ik al na 30 minuten in slaap was gevallen na een zeer beroerde nacht waarin ik wederom geteisterd werd door vliegende bloedzuigende wezens. De dutjes in de bus hebben zeker geholpen om de dag een beetje goed door te komen. [e-1f605]

Halverwege de rit zijn we gestopt bij een ontzettend schattig restaurantje langs de weg waar we even wat hebben gedronken. Dit varieerde van Ceylon thee tot koffie en van cola tot vers gemaakte sapjes. Ik ging voor een verse ananassap. Wat is dat spul toch ontzettend lekker! In het slootje naast het restaurant zat nog een groene kikker, die natuurlijk even op de foto gezet moest worden.

Na de stop reden we door naar de eindbestemming Anuradhapura. Op een gegeven moment moest er iemand uit de bus heel nodig naar het toilet, dus zijn ze op een willekeurige plek gestopt en hebben ze aan de bewoner van het huis gevraagd of er iemand even naar het toilet mocht. Dit bleek ook nog eens een bekende van onze bijrijder te zijn. Hij had geen idee waar deze persoon woonde, dus dat was wel erg toevallig.

Nog iets verderop zijn we weer even langs de weg gestopt en heeft onze bijrijder Ranjan banaantjes voor de hele bus gehaald. Er wordt heel goed voor ons gezorgd!

Vier uur in de bus is een hele zit, maar op de momenten dat ik wakker was (vooral het tweede deel), was er genoeg te zien. Wat is het een mooi land. Zoveel soorten groen en variatie in bomen, en planten. Een korte fotostop kon dan ook niet ontbreken. Er zwom ook nog een pelikaan op het meer. Helemaal leuk!

Bij aankomst in het hotel kregen we een welkomstdrankje en gingen we direct door naar de lunch. We hadden in de bus de bestelling al doorgegeven, zodat we niet super lang op het eten hoefden te wachten. Wat een alle machtige chaos was die lunch, niet te doen! Er liep wel vijftien man personeel rond die elkaar ging vertellen hoe ze hun werk moesten doen. Erg efficiënt is het niet en na zo’n rustige busreis was het even schakelen.

We hadden een uurtje om nog even te relaxen voor we weer op pad gingen. We zijn even aan het zwembad gaan liggen.

Om vier uur stapten we met z’n allen weer in de bus naar de Koninklijke stad Anuradhapura. Dit staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. In de hoogtijdagen woonden er zo’n 2 miljoen mensen in de stad. 113 koningen en 4 koninginnen hebben hier gereageerd.

De eerste halte was de Isurumuniya Rock Temple. Bij tempelcomplexen moeten de schoenen uit, dus ook alle Hollanders moesten eraan geloven. Chamali had de tip gegeven om sokken mee te nemen als bescherming tegen de hete tegels en het hete zand. Harrie in de warrie hier had wel sokken in de tas gestopt, maar in de tas die elke keer in de bus bleef liggen. Dus maar op blote voeten de strijd aan. Het is zo leuk om mij te zijn [e-1f605].

We hebben rondgekeken bij de eerste stop en konden een paar treden omhoog voor een uitzicht van de omgeving en om de stoepa beter te kunnen bewonderen. Daarna gingen we terug naar de bus om een van de oudste bomen ter wereld te bewonderen. De heilige Sri Maha Bodhi. Of het echt een van de oudste bomen is, moeten we nog maar zien. In meerdere reizen die ik heb gemaakt wordt beweerd dat dat land de oudste boom heeft.Waar of niet, de boom is van grote religieuze betekenis voor de boeddhistische bevolking. We hebben een inkijkje gekregen in hoe deze mensen hun geloof beleven. Vol overtuiging biddend of mediterend rond de heilige boom.

De laatste stop was Ruwanweli Seya, een van de beroemdste pagodes. We moesten door detectiepoortjes naar binnen, een aparte rij voor mannen en een aparte rij voor vrouwen. Alle toeters en bellen gingen bij ons af, maar de bewaking vond het niet nodig om ook maar enige actie te ondernemen. Vraag je je toch een beetje af wat het nut van de poortjes is…

Het is zo ontzettend mooi en ontroerend om al die mensen hun rituelen te zien uitvoeren. Het maakt duidelijk hoe belangrijk het geloof voor hun is. We waren rond half zeven bij de laatste stop op het moment dat de lichtjes in de stoepa aangingen. Bijzonder om dit bij zonsondergang te zien. Rond zeven uur gingen we weer terug naar het hotel om te eten.

We gingen op tijd naar bed, want de wekker zou om kwart voor vijf alweer gaan voor het volgende avontuur: Arie gaat op Safari!!